Lang geleden, toen hij in Nederland ook nog op de televisie te zien was, zijn we een keer bij een opname van Jerry Springer geweest. Wij hebben vrienden in Chicago en de eerste keer dat we samen die kant op gingen, heeft mijn man naar de studio gemaild of er opnames waren die we bij konden wonen. Helaas waren er op dat moment geen opnames, maar het antwoord was dat, mochten we weer in de buurt zijn, we op tijd moesten mailen en dan zouden ze kijken wat ze konden doen voor ons.
Zo gezegd, zo gedaan en toen een jaar later Chicago weer op de route stond, gemaild. Het was het Halloween weekend en we logeerden in Little Italy in Chicago, bij onze Amerikaanse vrienden. Er waren voor de maandag opnames gepland en onze namen stonden op de lijst om de opnames bij te wonen. Met de de trein van het CTA zijn we richting de Magnificent Mile gereden waar de studio’s waren. Onze namen stonden inderdaad op de lijst en we konden door de security check naar binnen. Alle telefoons en camera’s moesten we inleveren en we werden een speciale lift in gestuurd naar de verdieping van de studio.
Daar aangekomen, werden we met al het andere publiek in een kille, kale maar vooral koude wachtruimte gezet. We moesten een tijd wachten totdat we de studio zelf in mochten. Maar, van alles gemakken voorzien konden we drinken en snacks uit een vending machine halen en zo nodig nog een sanitaire stop. Er werd bekeken wat je aan had en alles waar een logo of afbeelding op stond moest binnenstebuiten aangetrokken worden.
Na een uur in de koude wachtkamer gezeten te hebben, mochten we de studio in. Er werd gekeken naar je lengte en je kreeg een stoel toegewezen. We zaten op de derde rij naast het gangpad. Niet slecht! Toen iedereen op zijn stoel zat, moesten we eerst een half uur kijken naar een televisiescherm. Jerry was op het scherm te zien en begon met de uitleg. Het team had verschillende bordjes en stond te gebaren wat je moest doen als dat bord in de lucht gehouden werd. En ja, daar stonden we dan met een vuist omhoog Jerry te roepen met zijn allen. Ongeduldig wachtten we totdat het eindelijk begon. En jawel, toen de openingstune begon, kwam hij eindelijk het podium op. Een pak aan met daaronder gymschoenen. Half dansend springt Jerry van het podium af en loopt door het publiek om handen te schudden. Hij loopt langs me, pakt mijn hand en de show gaat beginnen. Bijna onwerkelijk om zelf te ervaren, dat je ook bij zo’n show aanwezig bent.
We hebben van alles voorbij zien komen op dat podium. Een man van een stripper die vreemd ging met de strippervriendin van zijn vrouw. Een stelletje waarvan de vrouw op ging biechten dat ze eigenlijk een man was. En dat had hij na een jaar niet door?! De nodige vechtpartijen en rollen over het podium. Helemaal geweldig en daar stonden we, opgejut door het team, Jerry te roepen. En zoals wij het op de tv zien, zo gaat het inderdaad echt.
Als de opnames afgelopen zijn, krijgen we een papiertje mee met wat data, zodat we de opnames terug kunnen zien. We halen onze camera en telefoon op en rijden terug richting ons logeeradres. Jerry is op dat moment nog steeds mateloos populair en vol trots vertellen we onze ervaring aan onze vrienden.
Helaas voor ons, is Jerry inmiddels van de buis en hebben we het nooit teruggezien. Maar het was zo bijzonder om het mee te maken. Het is een onderwerp die dan ook regelmatig terugkomt als we onze vrienden weer zien.
